ความหมายของ อำนาจอธิปไตย

หลายๆคนหน้าจะเคยได้ยินคำว่า อำนาจอธิปไตย และก็คงจะอยากรู้ว่า  อำนาจอธิปไตย ที่พูดกันว่า เป็นของปวงชนนั้น
เป็นเช่นไรและมีที่มาอย่างไรบ้าง
อำนาจอธิปไตย คือ อำนาจสูงสุดในการปกครองประเทศ
(Sovereignty) หรือ อำนาจสูงสุดในการปกครอง"รัฐ"
ดังนั้น สิ่งอื่นใดจะมีอำนาจยิ่งกว่าหรือขัดต่ออำนาจอธิปไตยหาได้ไม่
โดยหลักสากล แต่ละรัฐจะมีองค์กรที่ใช้อำนาจอธิปไตยอยู่ 3 องค์กร ได้แก่
1.องค์กรฝ่ายบริหาร  (การบริหารพัฒนาประเทศ)
2.นิติบัญญัติ (การพิจารณา ตรากฎหมาย)
3.ตุลาการ (การตัดสินคดีความ)
อำนาจอธิปไตยนี้ นับเป็นองค์ประกอบของสำคัญที่สุดของความเป็นรัฐ
เพราะการจะเป็น "รัฐ" ได้นั้น นอกจากต้องประกอบด้วย อาณาเขต ประชากร และรัฐบาลแล้ว ย่อมต้องมี อำนาจอธิปไตยด้วย
กล่าวคือ ประเทศนั้นต้องเป็นประเทศที่สามารถมีอำนาจสูงสุด (อำนาจอธิปไตย) ในการปกครองตนเอง จึงจะสามารถเรียกว่า "รัฐ" ได้

อำนาจอธิปไตย แบ่งออกเป็น หลายแบบ ยกตัวอย่างเช่น
อำนาจอธิปไตยเป็นของประชาชน คือ ประชาชนเป็นผู้มีอำนาจสูงสุด เรียกว่า ระบอบประชาธิปไตย
อำนาจอธิปไตยเป็นของพระมหากษัตริย์ คือ กษัตรย์เป็นผู้มีอำนาจสูงสุด เรียกว่า ระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์
เป็นต้น
อำนาจอธิปไตยเป็นของประชาชน หรือ เรียกว่า ระบอบประชาธิปไตย คือ
ประชาชนเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดในการปกครองประเทศ แต่ในทางปฎิบัติแล้ว
การที่จะให้ประชาชนทุกคนมา จัดการบริหารประเทศนั้นเป็นไปไม่ได้
จึงต้องมีการจัดตั้งตัวแทนในการกระทำการต่างๆ และจะต้องมีหลัก
การแบ่งแยกอำนาจอธิปไตย โดยหลักสากล
แต่ละรัฐจะมีองค์กรที่ใช้อำนาจอธิปไตยอยู่ 3 องค์กร ได้แก่ อำนาจบริหาร อำนาจนิติบัญญัติ และอำนาจตุลาการ นั้นเอง